Het relatief kleine schilderij heeft een liggend formaat (40x50 cm). Het bestaat uit twee even grote, horizontale stroken met daartussenin een smalle strook. Formaat en compositie suggereren dat het gaat om een vrij traditionele, zij het geabstraheerde voorstelling van een landschap met een voor-, midden- en achterplan. Het achterplan is niet geheel opaque, de opgebrachte verf is later uitgestreken, horizontale strepen, die een voorbijschietend landschap, een illusoire diepte doen vermoeden, het smalle middenplan is volkomen ondoorzichtig, monochroom en gladgestreken, beeld en medium vallen hier met elkaar samen, het voorplan, tenslotte, bestaat uit opgebrachte plukjes wol, stukjes hoogpolig tapijt,elementen die het fysieke bestaan van het schilderij als ding, als object benadrukken. Het schilderij heeft dan ook een ambigue, hybride karaker, pendelend tussen figuratie en abstractie, imaginaire ruimte en sculpturale oppervlakte. Hierbij kan het middenplan op gevat worden als een grensstrook of als een overgangsgebied tussen het meer schilderkunstige en het sculpturale. Dit sculpturale, het voorplan, stelt zich uitdrukkelijk open voor de tentoonstellingsruimte waarin het hangt en nodigt door haar tactiele oppervlak de toeschouwer uit om te kijken met zijn handen. Tegelijkertijd vormt deze laag, zoals in de traditonele landschapskunst het repoussoir, de entree tot het schilderij voor de toeschouwer. Wanneer de kijker zich evenwijdig aan het schilderij beweegt of wanneer de lichtomstandigheden zich wijzigen verandert de aanblik het meest in het deel van het doek met de uitgesproken textuur. Gaat de toeschouwer nog meer naar rechts of links dan komt ook een zijkant van het doek in zicht (het schilderij is niet ingelijst), met daarop sporen verf of ander materiaal dat tijdens het maken van het schilderij is gebruikt: het schilderij is niet alleen een ding, het is ook en vooral een gemaakt ding.